Proinsects

1. Nazewnictwo:

Nazwa angielska: Pinkfoot/Pinktoe Goliath Tarantula, Venezuelan Goliath Tarantula, Venezuelan Bird Spider

Starsza, niepoprawna, nieużywana nazwa to Pseudotheraphosa apophysis (patrz Ciekawostki).

2. Systematyka:




Systematyka:



Domena:

eukarionty (Eucaryota)



Królestwo:

zwierzęta (Animalia)



Typ:

stawonogi (Arthropoda)



Podtyp:

szczękoczułkowce (Chelicerata)



Gromada:

pajęczaki (Arachnida)



Rząd:

Pająki (Araneae)



Podrząd:

Opisthothelae



Infrarząd:

Mygalomorphae



Rodzina:

Theraphosidae



Podrodzina:

Theraphosinae



Rodzaj:

Theraphosa



Gatunek:

apophysis


3. Warunki hodowli:




Warunki hodowli:



Wilgotność:

70-80%



Temperatura w dzień:

25-26°C





Temperatura w nocy:

23°C



Terrarium:

40/35/30(dł./wys./szer.)



4. Występowanie:

Dotychczas zanotowany w Wenezueli w stanach Amazonas (blisko miasta Puerto Ayacucho), Bolívar (również w okolicach Roraima Tepui). Znajdowany również w przylegających do Wenezueli obszarach Kolumbii.

5. Biotop:

Rodzaj Theraphosa prawdopodobnie nie występuje na wysokości powyżej 1000 m n.p.m. W odróżnieniu od blondi i stirmi, apophysis żyje w bardziej suchych mniej gęstych lasach liściastych. Najczęściej wykopuje lub zasiedla gotowe głębokie nory.

6. Wygląd i wielkość:

Młode szaro-brązowe, z każdą kolejną wylinką robią się coraz bardziej brązowe. Tarsus i metatarsus młodych zabarwione na różowo. W miarę wzrostu różowe zabarwienie na odnóżach zaczyna być mniej intensywne. Charakterystyczny wzór trójkąta na karapaksie z wiekiem ptasznika zanika. U dorosłych samców w ubarwieniu pojawia się fioletowo-różowy połysk. Dorasta do około 11 cm długości ciała, z rozpostartymi odnóżami może przekroczyć 30 cm. Dorosłe samce posiadają haki goleniowe. Biorąc pod uwagę rozpiętość odnóży jest to najprawdopodobniej największy pająk na świecie.

7. Ciekawostki:

W 1991 roku A. Tinter opisał nowy rodzaj Pseudotheraphosa i gatunek Pseudotheraphosa apophysis. Tinter nie umieścił go do wcześniej opisanego rodzaju Theraphosa ze względu na haki goleniowe u samców Pseudotheraphosa apophysis oraz narządy strydalucyjne pomiędzy odnóżami I i II u obu płci. W 2001 roku R. Bertani po przeprowadzeniu analiz filogenetycznych uznał, że pomio tych różnic, Pseudotheraphosa apophysis musi zostać uznana za drugi gatunek w rodzaju Theraphosa.

8. Temperament:

W większości przypadków nerwowy, impulsywny ptasznik, nie wahający się ukąsić. Niepokojony często wyczesuję włoski parzące z odwłoka, typ III. Posiada narządy strydulacyjne pomiędzy odnóżami I i II. Gatunek ten ze względu na powyżej opisane zachowanie jak i wrażliwość na nieodpowiednią wilgotność w pojemniku hodowlanym asekuracyjnie nie jest polecany początkującym terrarystom a tym którzy mieli już wcześniej styczność z ptasznikami.

9. Długość życia:

Udokumentowano przypadek samicy T.blondiżyjącej 20 lat. Prawdopodobnie więc u apophysis możliwy jest podobny rezultat. Pamiętajmy jednak, że najczęściej samice żyją o wiele krócej a wpływ na to ma wiele czynników. Od ilości spożywanego pokarmu, temperatury w terrarium aż po liczbę kokonów wytworzonych podczas życia ptasznika. Udokumentowany najdłuższy czas życia może się więc bardzo skrócić przy różnych osobnikach. Dorosłe samce mogą żyć nawet około dwóch lat. Znam przypadek samca który w dorosłości przeżył około 2,5 roku co z wcześniejszym czasem dało około 5-6 lat życia. Zazwyczaj jednak umierają prędzej.

10. Warunki hodowli:

Wymiary terrarium dla dorosłego osobnika to np. 45/35/25 cm (dł./szer./wys.). Sztywnych reguł nie ma. Należy tylko nie przesadzać z wysokością. Ogromny odwłok tak dużego ptasznika szczególnie narażony jest na uszkodzenie po upadku z wysokości. Nie raz widziałem jak gatunki z tego rodzaju wspinały się naprawdę wysoko by później „runąć” z hukiem w dół. Dobrze zapewnić grubą warstwę podłoża oraz kryjówkę która zostanie bezpośrednio zamieszkana lub np. podkopana. Apophysis często również „urządza” wystrój pojemnika hodowlanego „według własnego uznania”.

• Wilgotność: Utrzymujemy na poziomie około 70-75%, można wstawić do terrarium miseczkę z wodą, która pomoże utrzymać odpowiednią wilgotność powietrza. Pamiętajmy o dobrej wentylacji pojemnika hodowlanego.


• Temperatura: Utrzymujemy na poziomie 23-28°C. Dzienna temperatura 25-26°C w zupełności wystarcza. Lepiej nie przesadzać ze „skwarem” powyżej 30°C. W nocy około 23°C.


11. Rozmnażanie i odchów młodych:

Rozmnażanie tego gatunku jest bardzo trudne. Skompletowanie dorosłej pary nie jest łatwe jednak nie to stanowi największą trudność. Kopulacja zazwyczaj przebiega bez problemów. Po „akcie” i złożeniu kokonu samica często go zjada, dodatkowo utrzymanie odpowiednich warunków do inkubacji jest niezmiernie trudne. Oprzęd z jajami jest bardzo wrażliwy na przesuszenie jak i za dużą wilgotność. Często długie oczekiwanie na kokon kończy się linieniem samicy. Udane inkubacje zdarzają się podobno częściej niż u T.blondi i T stirmi. Może ma tutaj znaczenie łatwiejsza identyfikacja dorosłej pary od wyżej wymienionych pozostałych gatunków rodzaju. Wielu hodowców podaje różne sposoby na udane rozmnożenie. Odpowiednie miesiące dopuszczania pary, stymulowanie pory suchej i deszczowej (okresowe obniżenie temperatury i wilgotności), zapewnienie całkowitego spokoju samicy połączone z absolutnym zakazem przesuwaniu jej terrarium nawet o 1cm , dopuszczanie pary wiele razy. To tylko niektóre z wielu porad. Jaj w kokonie może być nawet ponad 200 sztuk, najczęściej jednak jest ich o wiele mniej, do tego często spora część nie przechodzi w stadium larwalne. Młode osobniki (L1, około 1,5-2,0 cm ciała) najlepiej od razu umieścić w małym faunaboxie lub innym większym pojemniku. Młode jak i podrośnięte, dorosłe sztuki są bardzo żarłoczne.